…De uitvoeringen, in feite het belangrijkste deel van het verhaal, mogen wat mij betreft van het stempel ‘grandioos’ worden voorzien (Hannigan zal er ook zo over hebben gedacht, maar ze heeft zich bescheidener daarover uitgelaten). Het door Rolf Verbeek geleide Camerata RCO musiceert én dus interpreteert werkelijk formidabel, met bovendien Barbara Hannigan op haar best (en dat wil wat zeggen!), terwijl de Nederlandse bariton Raoul Steffani zich hoorbaar volkomen thuis voelt in de Vier Gesänge. Het is de muzikale verbeelding die de boventoon voert. Het gehele ensemble stond op die gedenkwaardige laatste avond in april aldus borg voor een betoverende sfeer die zich bewoog tussen deemstering en realiteit, met Sehnsucht als meer dan slechts een willekeurige metafoor. Knap ook hoe Verbeek met behulp van fijnzinnig aangelegde rubati – Mahler IV profiteerde er duidelijk van – de muziek de nodige ruimte gaf…